Frustratie, onmacht, overwinning en plezier

De tweede week is voorbij gevlogen. Er zijn enkele dossiers volledig aan mij overgedragen. Nu is het voor echt! Ik voelde me deze week met andere woorden een echte sociaal werkster. Dit heeft zo zijn voor- en nadelen. Ik mag zelfstandig werken. Dit zorgt voor een grote verantwoordelijkheid, maar ik heb het gevoel dat ik in een veilige omgeving zit waar ik fouten mag maken. Ik krijg de vrijheid om familiebezoeken te regelen, een relatie op te bouwen met de kinderen op mijn manier, individuele therapiesessies te houden, contact op te nemen met de verantwoordelijke sociaal werkers, ... Dat laatste is zowel een voordeel als een nadeel. Zoals ik in een eerder blogbericht beschreven heb, zijn de Zuid-Afrikaanse sociaal werkers niet te vergelijken met de Belgische sociaal werkers. Ik weet niet of dit deel uitmaakt van de cultuurschok of van het verschil in opleiding.

Donderdag heb ik zelf mogen ondervinden hoe sommige sociaal werkers hier te werk gaan. 's Ochtends waren Catherine en ik aan het wachten in de rechtbank op een oud dossier waar Catherine moest getuigen. (Resultaat: na 3 uur wachten is de zitting gewoon verplaatst.) Tijdens het wachten krijgen we een telefoontje van een sociaal werkster van een ander dossier met de vraag of we de twee zussen willen klaarmaken. Ze gaat ze namelijk plaatsen in een jongerentehuis. Toen we de reden achter de plaatsing vroegen, kregen we het volgende als antwoord: 'Het kandidaat pleeggezin is niet bereid om de meisjes op te vangen.' Dit vonden wij raar aangezien we dinsdag nog op huisbezoek geweest waren en ze op dat moment nog erg enthousiast waren. We zijn meteen overgegaan tot actie. Gebeld naar het huis, naar de potentiële pleegmoeder, naar de potentiële pleegvader, terug naar de sociaal werkster (zij was al vertrokken naar de rechtbank om de zaak te finaliseren), naar de sociale dienst, naar de rechtbank, naar de magistraat, ... Allemaal stappen die we gezet hebben om toch maar een plaatsing in een tehuis te vermijden. Gelukkig maar! Als we ons verhaal niet hadden kunnen doen tegen de magistraat, dan had ze de kinderen waarschijnlijk geplaatst. Het was een zeer emotionele dag. Voornamelijk omdat we ons zo machteloos voelden. We zaten letterlijk vast omdat er geen mogelijkheid was om de rechtbank te verlaten. Het gaf me wel meteen inzicht over hoe hard het personeel van Zanethemba begaan is met de kinderen. Ze willen alleen het beste en zijn bereid om hier voor te vechten.

Het is belangrijk om te weten dat er niet alleen zo een situaties gebeuren. Dit wou ik gewoon even beschrijven om de realiteit weer te geven. In foto's zal ik laten zien hoe het alledaagse leven ook verder gaat:

Zangles gevolgd door een van de kinderen in Zanethemba

Meet my very first client!

(Wegens beroepsgeheim mag zijn identiteit niet gekend zijn!)

Afgelopen weekend 

The Valley Market:

,

Valley Vibes:

Schoenmakerskop:

Omdat we te gierig waren om een Uber te betalen zijn Heleen en ik maar in de koffer gekropen van een mega kleine, oude en gehuurde rommelbak waar absoluut geen plaats was voor 7 personen. Bij het zien van politie hebben we ons maar klein gemaakt. 

Dit weekend Kragga Gamma Game Park in de regen!:

(Sorry voor diegene die foto's van de dieren verwacht, maar ik heb geen foto's genomen aangezien dit mijn vijfde safari is op drie jaar tijd)