Sociaal werk in Zuid-Afrika

Mijn eerste stageweek is achter de rug. Ik was even vergeten hoe vermoeiend stage kon zijn. Wat een emotionele rollercoaster was het weer. Een tip voor alle lezers en dus voornamelijk toekomstige vrijwilligers en stagiaires. Laat je niet afschrikken door alles wat ik hier onder schrijf. Iedereen beleeft Zuid-Afrika op zijn eigen manier. Net omdat het mijn tweede keer in Zuid-Afrika is, heb ik een andere kijk op het dagelijks leven hier. Het is het zeker waard!

Frustratie en onmacht

Deze week heb ik de kinderen beter leren kennen zowel aan de hand van spel als aan de hand van hun dossiers. Het zijn schatten van kinderen met elk hun eigen verhaal. Als je hun achtergrond kent, dan kan je de persoon ook gemakkelijker blijven zien achter het gedrag. Ze (over)leven allemaal op hoop. Hoop op een betere toekomst, hoop op een nieuw gezin, hoop dat ze hun verleden achter zich kunnen laten, ... Sociaal werkers hebben de opdracht om deze hoop en dromen te realiseren. Toch lees ik in veel dossiers dat de sociaal werkers niet komen opdagen tijdens rechtszaken, geen actie (willen) ondernemen,  dossiers kwijtspelen, de kinderen in tehuizen willen plaatsen (terwijl het bewezen is dat de beste lange termijn oplossing voor kinderen nog steeds is om op te groeien in een familie), enz. Het is niet eerlijk hoeveel onrecht deze kinderen is aangedaan door hun eigen familie. Als ze daarnaast ook oneerlijk behandeld worden door de mensen die pleiten om ze te helpen, dan gaat dit voor mij een stap te ver. Waarom kies je voor een job in de sociale sector als je je opdracht niet serieus neemt? Waarom jaren een opleiding volgen om dan je werk te laten liggen? De werkdruk is belachelijk hoog. Dat weten we. Ze halen deze reden dan ook meermaals aan. Maar verdorie, begin er dan niet aan... Het zijn tenslotte levens waar we over beslissen. De handelingen die hier worden gemaakt door sociaal werkers kunnen bepalend zijn tussen opgroeien in een thuis of op straat. In Zuid-Afrika kan dit het verschil betekenen tussen leven en dood. Dit maakt mij zo kwaad.. Ik had mezelf nog zo voorgenomen om de wereldverbeteraar in mij aan de kant te schuiven.. Blijkt dat je jezelf en dus ook anderen niet zo gemakkelijk kan veranderen.

Ongeloof
Vandaag kreeg ik te horen dat een abortus kan plaats vinden op eender welk moment tijdens de zwangerschap en eender waar. Je hebt als vrouw de keuze tussen een ziekenhuis, thuis of gewoon op straat. Er zijn erg goedkope pilletjes te vinden in de townships bij een man die ze blijkbaar in elke township 'De Nigeriaan' noemen. Toen ik deze informatie kreeg, werd ik misselijk. Er gingen zo veel emoties door mij heen, dat mijn lichaam niet kon reageren. Ik wist op dat moment niet of ik wou huilen, roepen, boos worden of huiveren. Bij het schrijven van de voorgaande zinnetjes kreeg ik het zelfde gevoel. Het is niet anders te beschrijven van misselijkmakend.

Stress en verantwoordelijkheid
Vrijdag komt er een nieuw kindje naar Zanethemba en zijn case wordt aan mij toegewezen. Ik, een 23 jarige student met het uiterlijk van een 12-jarige volgens de verzorgsters van Zanethemba, ben verantwoordelijk voor de toekomst van een tweejarig kindje die waarschijnlijk meer heeft meegemaakt in zijn korte leven dan ik. Het is een vreemd gevoel.. Eerst was ik enthousiast, want het was meteen echt. Ik in mijn rol als sociaal werker ben er klaar voor om volledig in het werkveld te stappen. Ik, als student, voelde meteen de zenuwen opkomen.

Geluk, liefde en toch een beetje respect
Om dit bericht af te sluiten wil ik eindigen met positieve gevoelens die ik heb mogen ervaren. De meeste kinderen zijn helemaal niet verlegen en schuwen mij dus ook niet. Het is leuk om na een week liefde te mogen ontvangen van deze kinderen. Ze vinden mijn haar zo fascinerend en ik laat ze het dan ook dagelijks vlechten. Met alle gevolgen van dien.

Door het 'slechte' weer (23° graden brrrr) van de afgelopen twee dagen blijven de kinderen binnen en keken we naar Disneyfilms. Als ex-medewerker van de Fun ken ik praktisch alle films en de daarbij horende liedjes dus uit het hoofd. Toen ik begon mee te zingen werd het stil. Iedereen keek om met hun monden open. Het uur daarna hebben we niet anders gedaan dan samen gezongen. Kinderen die daarvoor erg afstandelijk waren tegenover mij, zaten mee in de kring. Een 14-jarig meisje dat samen met haar zus onder mijn verantwoordelijkheid valt, heeft laten blijken dat ze mij ergens respecteert. Respect krijgen van een tiener in een schrijnende situatie doet iets met een mens. Zo zie je maar dat een taalbarrière geen drempel hoeft te zijn als je maar gewoon de lyrics van Justin Biebers laatste hits kent.

Avontuur
Morgen gaan we brunchen in The Valley Market en dan naar een festival genaamd Valley Vibes met lokaal talent. 's Avonds is het dan eindelijk zover. Mijn eerste braai! Ik weet geen betere manier om mijn gedachten te verzetten. Ik kan niet wachten om te genieten van alles wat Port Elizabeth mij nog te bieden heeft.

Volgende week meer!

P.S.: Ik heb dit bericht in volle emotie geschreven, dus het kan zijn dat er fouten instaan en dat het erg ongestructureerd leest. Sorry daarvoor! Er komt namelijk erg veel op mij af ;-)