What a week

Maandag had ik een afspraak met de sociaal werkster verantwoordelijk voor de twee zussen waar ik over sprak in een eerder blogbericht. De vrouw heeft niets van zich laten weten en is ook niet komen opdagen. Jammer maar helaas. Dinsdag heb ik haar eens opgebeld. Blijkbaar had ze geen auto om tot bij ons te komen. (Beste sociaal werkster, bedankt om ons hiervan op de hoogte te brengen!). Dan heb ik maar een update gevraagd over de case. Dit was haar antwoord: 'Na een grondig onderzoek heb ik besloten om de kinderen toch te plaatsen.' Ik was verbijsterd. Hoezo? Waarom? Wanneer dan? Het antwoord dat ik op al deze vragen kreeg was simpelweg: 'Na grondig onderzoek is het mijn professionele opinie dat dat de beste oplossing is.' Meteen bood ik haar een weerwoord. Heb je onderzoek gedaan naar het potentiële pleeggezin? 'Ja hoor' antwoordde ze. 'Ze zijn niet bereid om haar op te vangen.' Toen ik zei dat ik ze zelf gebeld had, gaf ze eerlijk toe niet met het gezin gesproken te hebben. Wel heeft ze contact gehad met de grootmoeder. (Je weet wel... De grootmoeder die deel uitmaakte van de mishandeling.) Daarnaast uitte ze haar bezorgdheid, in haar professionele opinie, over de tussenkomst van de moeder. Toen ik zei dat de biologische moeder de dag ervoor nog op bezoek geweest is en dat dit vlot verlopen is en dus haar zorgen onterecht waren, wist ze geen beter antwoord dan dat dit haar beslissing was in haar professionele opinie. Blijkbaar wilt ze me toch duidelijk maken wie hier de professional is en met andere woorden dus wie bovenaan de hiërarchie staat. Ik heb het gesprek dan maar professioneel afgesloten met een afspraak voor vrijdag te regelen. Catherine belt de magistraat en zij weet ons te vertellen dat de sociaal werkster wel degelijk met iedereen aan tafel gezeten heeft. Het is duidelijk dat de sociaal werkster gelogen heeft tegen de magistraat net zoals ze eerder bij mij geprobeerd had. De tranen stonden mij in de ogen. Ik was machteloos, verslagen, ... Er is officieel niets meer dat ik kan doen om de zussen bij elkaar te houden of om de zussen in een gezin te laten opgroeien. Niet veel later kwam Catherine, mijn stagebegeleidster, binnen. Ze is even verslagen als ik en wordt boos. Het is niet eerlijk wat ze deze kinderen aandoet. Ze heeft zelfs geen idee hoe de meisjes zijn of hoe ze er uit zien... We besluiten het te vertellen aan het veertienjarig meisje. Met een bang hartje halen we haar van school af en vragen we dat ze in het bureau komt. We vertellen haar het slechte nieuws. Ze verstijft. Er komt geen woord uit en ze geeft geen kik. We proberen op haar in te praten, maar geen resultaat. We proberen haar duidelijk te maken dat ze het recht heeft om gehoord te worden, dat ze zich moet uiten, maar voornamelijk dat wij er zijn om haar te helpen. We willen dat ze weet dat ze er niet alleen voor staat. Ik had op een bepaald moment het gevoel dat ze ons zelfs niet meer hoorde of dat ze niet meer in staat was om te bewegen. 'Wil je even alleen zijn?' vroegen we. Ze knikte, stond recht en ging naar haar kamer. Dat was mijn breekpunt. Ik ben beginnen huilen. Ik wou roepen, tieren, boos worden, ... wetende dat dit niets uitmaakt, ben ik blijven huilen. Dit is niet eerlijk. Haar reactie was hartverscheurend. Er is officieel niets meer dat we kunnen doen. Op zo een machteloos moment vraag ik me af waarom ik sociaal werk studeer. Is dit wat mijn job inhoudt? Catherine troost me met de volgende woorden: 'Als wij niet betrokken zijn en niet vechten voor kinderen zoals zij wie doet het dan wel?' Ze heeft gelijk... Ik stort mij op het werk. Af en toe ga ik kijken hoe het gaat, maar ze ligt in haar bed en geeft geen krimp. Catherine laat haar weten dat we vertrekken, maar dat ze altijd welkom is om langs te komen ongeacht het uur.

De dag erna zijn we haar van school gaan halen. Catherine had mij gevraagd om haar psychosociale begeleiding te geven. Alleen ... Ik? Alleen? Hoezo? Kan ik dit wel? Respecteert ze mij wel? Wat als ze mij niet leuk vindt? Wat als ik domme dingen zeg? Met een quote uit de bijbel krijgt Catherine mij weer gekalmeerd: 'Let no one look down on you because you are young, but set an example for the believers in speech, in conduct, in love, in faith and in purity.' Ik begreep meteen wat ze bedoelde. Als ze zegt laat niemand op je neerkijken door je leeftijd, bedoelt ze hiermee dat ik niet zo hard mag zijn voor mezelf. Ze gaat verder en verduidelijkt: 'Meid, zegt ze, je hebt zo veel levenservaring. Je hebt je studies, je reizen, je wereldkennis, maar voornamelijk je open karakter. Dit lukt je wel.' We spreken af dat ik met haar een ijsje ga eten. Dit was de meest relaxte psychosociale begeleiding die ik ooit toegepast heb zonder spel en wat is ze toch intelligent voor een tiener. We praten over haar leven, maar ook over de mijne zonder in detail te treden.  Op een of andere manier vond ik vandaag de ideale balans tussen afstand en nabijheid, tussen professionaliteit en humaniteit, maar voornamelijk tussen wie ik ben en de sociaal werker in mij. Wat een ervaring. Ze heeft verschillende dingen blootgegeven die anderen niet wisten. Dit voelde voor mij echt aan als een eer. Ik bedank haar dat ze deze dingen met mij wilt delen en wijs haar erop dat dit tussen ons blijft.

Wat een ervaring! Donderdag en vrijdag volg ik een workshop over de kinderwetgeving in Zuid-Afrika. Dit is waarschijnlijk voor jullie niet erg interessant, dus dan heb ik niet veel te vertellen. Tot volgende week ;-)