Eindelijk een beetje rust

Het is gek hoe vorige week zo rustig aanvoelde. Ik weet niet of het komt door een verminderde caseload of door gewenning. Dit is mijn week in het kort:

Maandag
Vorige vrijdag kregen we een telefoontje dat er drie nieuwe kinderen geplaatst gingen worden bij ons. Later op die dag werden we opnieuw gebeld met te zeggen dat er maar twee kinderen komen aangezien een kindje terug ontvoerd is door zijn moeder. Blijkbaar is dit niets ongewoon. We vroegen hoe dit mogelijk was en de sociaal werkster vertelde ons dat ze hem had laten spelen met kinderen zonder toezicht en dat het gewoon gebeurd is. Maandag belden we haar voor een update en haar antwoord was verbazingwekkend: 'Ik werk niet in het weekend.' Eerst was ik sprakeloos, maar daarna moest ik lachen met de ludieke reactie van de sociaal werkster. Een kind dat jouw verantwoordelijkheid is, wordt ontvoerd en net op dat moment besluit jij werk en privé zeer gescheiden te houden. Duimpje omhoog voor deze professionaliteit! Voor alle duidelijkheid. Mijn laatste zin moet met overdreven veel sarcasme gelezen worden. Op zo een moment kan ik begrijpen waarom mensen zo gelovig zijn. De keren dat ik gebeden heb voor een goede afloop of een geëngageerde sociaal werkster is de laatste maand ontelbaar geworden.

De twee andere kinderen zijn wel bij ons geplaatst. Dit was zo zielig. Ze waren mager, klein, vuil en nat van lichaamssappen die niet te onderscheiden vielen. De stank was niet te houden. Het meisje was helemaal getraumatiseerd door de plaatsing. Hoe erg een thuissituatie ook mag zijn, kinderen zijn en blijven hun ouders trouw. Het is raar hoe dit mogelijk is ongeacht hoe ze behandeld werden.

Ander nieuws is dat de onbereikbare sociaal werkster van de twee meisjes plots in Zanethemba stond. Ze had groot nieuws! De zussen, waar ik eerder over sprak, gaan terug naar hun ouders! Catherine en ik waren met verstomming geslagen. We konden niet geloven dat ze dit besloten had na 1 bezoek met de moeder. Maar goed, nu was de case volledig uit onze handen en de kinderen gaan tenminste niet naar een jongerentehuis. Uiteindelijk beschouwen we het toch als een overwinning.

Dinsdag en woensdag
Dit waren echt rustige dagen. Ik heb seksuele voorlichting voorbereid en gegeven. Dit was echter gênanter voor mij dan voor de veertienjarige waardoor ik er niet te diep op wil ingaan. Het enige wat voor mij erg ongemakkelijk was, was het feit dat er twee visies zijn op seks in Zuid-Afrika. Ofwel wacht je tot je de liefde van je leven gevonden hebt en getrouwd bent. Ofwel heb je kinderen met een man en besluit de man daarna pas of je wel een goede vrouw bent of niet. Toen ik dat meisje met een Belgische visie moest overtuigen om te wachten, had ik best een raar gevoel. Gelukkig zei ze meteen dat ze geen kinderen wou en dat ze sowieso ging wachten tot ze getrouwd was. Ik zuchtte van opluchting en ging verder met mijn uitleg over de gevolgen van onveilig seks. Daarnaast heb ik nog individuele gesprekken gehad met de vader van de twee zussen en drie andere kinderen die geplaatst zijn, ziekenhuisbezoeken gehad, ...

Donderdag
Vandaag hebben we 5 (!) uren doorgebracht in de rechtbank voor een case waar Catherine normaal gezien zou moeten getuigen. De zaak kwam voor om 10u, maar wegens een overboeking van de rechtszalen hebben we drie uur gewacht eer een zaal vrijkwam. Uiteindelijk heeft de rechtszaak twee uren geduurd. De vader van een vijfjarig jongetje wilt niet dat het kind geadopteerd wordt of in een pleeggezin belandt die hij niet gekozen heeft. Deze jongen is doof en blind aan één oog. Het lijkt vrij normaal dat een vader vecht voor zijn kind. In een normale situatie zou ik dan ook medelijden hebben met de vader. Zeker omdat hij wegens geldgebrek zichzelf moet verdedigen en het Pro Deo kantoor hem geen advocaat wilt toewijzen. En dan nu het achtergrondverhaal ... Niet alleen liet de vader zijn kinderen alleen, was hij dagenlang onder invloed van drank en mishandelde hij het kind in kwestie door zijn beperkingen. Daarnaast is de jongen een jaar geplaatst geweest in een pleeggezin die de vader had aangeraden. Resultaat: Het kindje werd aan zijn lot overgelaten en de pleegzorguitkering werd verdeeld tussen de vader en het gezin. Het is soms onbegrijpbaar wat er in mensen hun hoofd omgaat...

Vrijdag
De twee zussen mogen vandaag naar huis! Na lang wachten in de rechtbank was het een weerzien met gemengde gevoelens. De meisjes waren opgelucht dat ze eindelijk terug naar hun ouders mochten! Langs de andere kant betekende dat ook dat ze weer in een 'shack', een hutje gemaakt met afval, moesten leven zonder de luxe, het eten, de liefde van Zanethemba. Bij het kleinste meisje zijn dan ook tranen gevallen. Wij kunnen nu alleen maar hopen dat ze nu beter af zijn.

Weekend
Zon, zee, strand, wijntje, cocktail, wandeling, safari en de prachtigste sterrenhemel. Kort en bondig de inhoud van mijn weekend. Even uitgewaaid en weer klaar voor een nieuwe week!