'I hate mondays' zijn niet erg toepasselijk hier in Zuid-Afrika. Ons leven kan slechter (of ja kouder!). Toch werd deze maandag alles op zijn kop gezet. Ik kreeg te horen dat vier kinderen die onder mijn toezicht staan vrijdag vertrekken. Dit gebeurde zonder enige aanleiding, waardoor ik best verbaasd was. Om de kinderen voor te bereiden heeft Catherine voor L. een bezoek met zijn tante geregeld die de pleegzorg op zich neemt. Na vier jaar in Zanethemba te verblijven gaat hij naar een onbekende tante. Dit is weer een situatie waarin wij machteloos staan. Hoewel we het goed vinden dat hij terugkeert naar familie, vragen we ons toch af waar deze tante de hele tijd geweest is. Om de andere drie voor te bereiden heb ik een bezoek geregeld in EP's Childrens home. Dinsdagochtend om 9u30. De kinderen werden vanochtend erg onrustig en riepen dat ze met mensen wouden gooien. Ik heb mij op de grond met hun gezet en eventjes gebabbeld. Het was duidelijk dat het te lang duurde en dat ze de kinderverzorgsters niet zomaar wouden achterlaten. Om die reden hebben ze besloten om een brief te schrijven en te versieren.
Niet veel later was het dan zo ver. We deden de ronde in EP's Childrens home en de ooh zo luidruchtige kinderen waren plots erg stil. Het doet wat met je.. De directrice zei: 'Jammer toch dat deze lieve en schattige kinderen al zo veel meegemaakt hebben op hun leeftijd. Maar zij krijgen tenminste een kans. Alleen die gedachte houdt me sterk.' Toen kreeg ik toch even een krop in mijn keel. Deze meisjes maken deel uit van mijn koor in Zanethemba. Met wie moet ik nu Justin Bieber liedjes zingen? Wat ga ik deze schatten van patatten toch missen!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten