Het is in Zuid-Afrika de gewoonte om elkaar te begroeten met 'Hello, how are you?' en uit beleefdheid reageert de andere met 'I'm fine thanks and you?'. Maar wat als ik even gewoon niet 'fine' ben? Wat als je al de hele dag het onrecht van kleine kindjes moet ondergaan? Wat als je gewoon wilt roepen omdat je voor de rest machteloos bent en dat de enige manier is om een beetje controle over je emoties te voelen? Wat als je al deze gevoelens kwijt wilt bij de mensen waarvan je houdt, maar dat zij 9000 kilometer verder zitten? 'Social work sucks he.' Dit was het antwoord van Catherine nadat de tranen uit mijn ogen bleven vloeien. Ik kon niet meer en ik moet het even allemaal van mij afschrijven.
Mijn werkdag begon om 7u45 met het regelen van ziekenhuisbezoeken en het contacteren van een sociaal werkster die beloofd had om vorige vrijdag L. te komen halen. Heel hectisch allemaal want meteen om 8u15 werd ik in een 'free clinic' verwacht. Uiteindelijk kreeg ik de sociaal werkster aan de lijn om 8u10 en ze ging L. voor 14u komen halen. Met weinig hoop sluit ik het gesprek af, wetende dat ze ons, maar voornamelijk L., al vaker in de steek gelaten heeft.
We racen naar de 'kliniek' en Kirsten zet mij daar af met M. Een vijf maanden oude baby dat heel wat te verduren gekregen heeft in haar korte tijd hier op aarde. Ze woonde samen met haar mama, zes broers en zussen en 12 anderen in een huisje met twee kamers. In dat kleine huisje werd er drugs verkocht, had iedereen tuberculose en was er sprake van veel geweld tussen bendes. De reden voor ons bezoek aan de 'kliniek' was om nieuwe medicatie voor haar tuberculose te vragen. Ik zat nog maar net en M. begon te huilen. Na veel jaren babysitervaring weet ik dat er verschillende dingen zijn die ik eerst moet bekijken. Ik test haar zoek- en hapreflex en dit maakte mij duidelijk dat ze honger had. Meteen geef ik haar een flesje en dit kalmeerde haar. Nog geen tien minuten later begon ze weer te huilen. Ik controleerde haar pamper, suste haar, probeerde haar een boertje te laten, ... Geen van deze basisnoden moesten vervuld worden. Ze begon te schreeuwen en kon moeilijk ademen. Uiteraard begonnen alle moeders op de kinderafdeling zich te bekommeren over M. Gelukkig was een oplettende mama stiekem tegen de verpleegster gaan zeggen dat ze zich zorgen maakt om de gezondheid van de baby en dat ze mij moest voorlaten. Met een rood hoofd steek ik dan ook 50 mensen voorbij die al van 7u 's ochtends, of zelf vroeger, zitten te wachten. M. wordt gewogen, onderzocht en haar ademhalingsfrequentie wordt gemeten. Ze ademde 82 keer per minuut of met andere woorden dubbel zo snel. Langs de buitenkant heb ik alles professioneel afgehandeld, de medicatie geregeld en het ziekenhuisbezoek afgerond. Vanbinnen kon ik alleen maar denken: 'Alsjeblieft, blijf ademen. Alsjeblieft, blijf ademen.'. Na het ziekenhuisbezoek heb ik M. in de handen gelegd van een kinderverzorgster en ben ik naar de bureau gegaan om het werk verder te zetten. Dit heb ik vijf minuten volgehouden. Ik kon niet meer. Ik snel mij naar huis en stort volledig in. Het is de eerste keer in mijn leven dat ik zo een doodsangsten heb uitgestaan. De tranen staan mij weer in de ogen als ik er aan denk. Ik heb nog niet eens kinderen... Hoe emotioneel moet deze job dan zijn voor een moeder?
Na de middag hadden we weer een afspraak bij de dokter. Dit keer voor twee kinderen. De kinderverzorgsters maakten zich zorgen over S., het meisje van drie jaar dat zo ondervoed was, dat ze niet eens op de grafiek van de groei en gewichtscurve kwam. Ze vermoeden dat er sprake was van seksueel misbruik, dus werd dit onderzocht. Ik hoopte echt dat we met goed nieuws konden terug keren. Jammer genoeg is dit niet het geval.
Daarnaast moesten we voor H. een vierde test doen op tuberculose. De vorige drie waren tuberculose-suggestive, maar niet uitsluitend. Er moest dus slijm uit zijn neus gehaald worden met een buisje. Dit was echt erg. We moesten echt vechten met H. en hem in bedwang houden. Dit is niet mijn normale manier van omgaan met kinderen, dus ik vond dit echt erg. Voornamelijk omdat ik hem niet kon uitleggen. Wij weten dat het voor zijn toekomst is en dat het is om beter te worden, maar leg dit maar eens uit aan een tweejarige... Hij was echt boos op mij, maar langs de andere kant zocht hij troost bij mij. Bij wie kan hij het anders zoeken in een kamer vol onbekenden? Als laatste was ik toch een beetje geshockeerd door wat de verpleegster zei. Ze legde alles uit en zei dat ze een masker ging dragen. Al lachend vertelde ze mij dat ik er geen nodig ging hebben aangezien ik toch al lang besmet was. Met andere woorden vertelde ze met een lach op haar gezicht dat als deze test uitwijst dat H. tuberculose heeft, ik dat ook heb.
Wat een dinsdag... Beste lezers van mijn blog. Ja wij doen hier heel leuke dingen. Ja, wij ontdekken de wereld. Ja, wij genieten van het mooie weer. Ja, wij amuseren ons te pletter. Ja, wij maken heel wat zalig avonturen mee en verleggen onze grenzen. Maar soms, heel soms, wordt het ons te veel.
1 persoon maakt het verschil voor een mens, die ene persoon ben jij nu op dit moment, ik ben enorm fier op u dat je dit werk verzet, en dat het je enorme diepe inzichten geeft over je medemens. Je krijgt hier hele diepe levenservaringen die je misschien in België niet zou ervaren. Doe zo verder en ik ben terecht trots op jou.
BeantwoordenVerwijderen